Ποιήματα... που μιλούν στους μαθητές/τριες μας (Με αφορμή την ημέρα της ποίησης)

 

                                                                                        Υρώ Μουρτζανού

Απευθυνθήκαμε στους μαθητές/τριες μας, να μας πουν αν διαβάζουν ποίηση και ποιο ποίημα θα επέλεγαν να μας παρουσιάσουν. Και να τι διάλεξαν: Ελύτης, Καβάφης, Ρίτσος, Παλαμάς στις πρώτες επιλογές τους.  Έναν κόσμο γεμάτον φως, γαλήνη, ηρεμία και χρώματα ξεδιπλώνουν μπροστά μας.  Μικρό δείγμα μπορείτε δείτε στην παρούσα ανάρτηση και υποσχόμαστε να επανέλθουμε με τις υπόλοιπες προτιμήσεις τους

Βασίλης Νταλακούρας

οι στίχοι που μου αρέσουν είναι:

"ώσπου τέλος ένιωσα

κι ας πα να μ' έλεγαν τρελό ότι

από ένα τίποτα γίνεται ο παράδεισος"

 του Οδυσσέα Ελύτη και το μήνυμα για μένα είναι πως ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάμε.

Επιλογή ανώνυμου μαθητή/τριας

Κωνσταντίνου Καβάφη -  Τα άλογα του Αχιλλέως

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,
που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,
άρχισαν τ’ άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως·
η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε
για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακριές χαίτες κουνούσαν,
την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενιώθανε άψυχο —αφανισμένο—
μια σάρκα τώρα ποταπή —το πνεύμα του χαμένο—
ανυπεράσπιστο —χωρίς πνοή—
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμμένο απ’ την ζωή.

Άννα Σιμιτζήο Ήλιος ο ηλιάτορας , Οδυσσέα Ελύτη

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

που σαν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά

στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά

κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται

μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

που σαν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά

κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα

μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς

ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους

μου αρέσει αυτό το ποίημα, γιατί μιλά για την Ελλάδα, την ιστορία της και τον πολιτισμό της.

Υρώ Μουρτζανού

Το καλοκαίρι, Κωστή Παλαμά

Ὁ κόσμος λάμπει

σὰν ἕνα ἀστέρι,

       βουνὰ καὶ κάμποι,

        δένδρα, νερά,

       γιορτάζουν πάλι,

       καθὼς προβάλει

       τὸ καλοκαίρι.

      Θεοῦ χαρά!

 

      Φωνοῦλες γέλια

      φέρνει τ᾿ ἀγέρι

      μέσ᾿ ἀπ᾿ τ᾿ ἀμπέλια

      τὰ καρπερά.

      Παιδιὰ ἀγγελούδια

     ψέλνουν τραγούδια

      στὸ καλοκαίρι.

      Θεοῦ χαρά!

Αυτό το ποίημα με κάνει να νιώθω χαρούμενα συναισθήματα. Γιατί το καλοκαίρι είναι ωραία και ξεκούραστη εποχή.

Γωργιάννα Μπαϊρακτάρη

η Σονάτα του σεληνόφωτος, Γιάννη Ρίτσου

" Θά καθήσουμε λίγο στό πεζούλι, πάνω στό ὕψωμα, κι ὅπως θά μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νά φανταστοῦμε κιόλας πώς θά πετάξουμε, .."